Hallo allemaal,
Het is alweer een tijd geleden geweest, dat ik iets geplaatst heb.
Maar eerlijk gezegd heeft mijn hoofd er ook niet echt naar gestaan om te bloggen.
Tijdens onze vakantie heeft Ben, mijn mannetje, een lichte hersenbloeding gekregen toen we een dagje Ouwehand in Rhenen zouden gaan doen. En we hebben daar best onze handen aan vol.
In eerste instantie wisten we niet eens, wat er eigenlijk gebeurde.
We waren net een kwartier in Ouwehand, toen Ben ineens heel erg duizelig en misselijk werd en ontzettend begon te zweten. We dachten eigenlijk dat er iets met zijn suiker niet goed was, omdat hij ook diabeet is. Normaal gesproken zou ie dan iets eten en dan ging het wel weer. Maar deze keer dus niet.
Hij is toen door iemand van het dierenpark naar een huisarts in Rhenen gebracht, die gelijk zijn suiker controleerde. Maar dat bleek het dus niet te zijn. Ben heeft toen daar een paar uur gelegen en toen wist die huisarts het ook even niet meer. We moesten maar een nacht in een hotel doorbrengen en de volgende dag rustig aan naar huis. Achteraf gezien hartstikke stom natuurlijk, want hij had Ben gewoon naar een ziekenhuis moeten laten brengen. Maar goed, het is nou eenmaal zo gegaan. Je kon aan Ben ook niet merken, dat het een hersenbloeding zou zijn, want zijn spraak en zo was gewoon normaal. En je neemt ook aan, dat een huisarts toch wel weet, wat wel en niet kan. Dus we hebben dat gewoon maar gedaan.
Thuis zijn we naar onze eigen huisarts gegaan en zij heeft Ben gelijk doorgestuurt naar een neuroloog, omdat ze aan de hand van ons verhaal het vermoeden had dat het toch een hersenbloeding of bloedpropje zou zijn geweest. De neuroloog heeft toen een MRI-scan laten maken en nu sinds een week of twee, drie weten we dan eigenlijk pas, dat het inderdaad een lichte hersenbloeding is geweest.
Best een raar gevoel, wat je dan even hebt. Want aan de ene kant schrik je je rot, omdat je zoiets eigenlijk niet verwacht en omdat je in de tussentijd zoveel andere dingen zit te bedenken wat het kan zijn, die veel minder ernstig lijken.
En aan de andere kant ben je best opgelucht, omdat je dan eindelijk iets weet en dat er dan ook eindelijk iets aan gedaan kan worden.
Inmiddels heeft ie medicijnen en heeft ie allerlei onderzoeken gehad.
En het gaat op zich ook wel steeds beter. Alleen gaat het niet zo snel, als ie zou willen en dat is best frustrerend soms. In zijn hoofd wilt ie van alles en nog wat doen, maar het gaat gewoon even niet. De neuroloog heeft wel verteld, dat het nog wel allemaal goed komt. Dus daar houden we ons dan maar aan vast.
Het heeft alleen tijd nodig. Heel veel tijd...
Liefs,
Karin
Lees Meer...
9 jaar geleden
Posts
